به نام اهورا مزدا، يگانه خالق زيبايي ها... 

 تا به حال با خود انديشيده ايد دريك جامعه ي طبقاتي و جهانِ چندم چه عواقبي به وجود آمده، مي آيد، و خواهد آمد؟

امروزه جهان به سمت و سويي درحركت است كه خواه ناخواه درهمه جا فرقِ مشهودِ طبقاتي واضح و مُبَرهَن است. مبحثي را كه در نظر مي پرورانم بيشتر و پيش تر در ارتباط با كشورِ خودم مي باشد، کما اینکه سرنوشت يا اوضاع و احوال ديگركشورها نیز براي من و ما اهمیت بسزایی دارد زیرا در آنجا نیز انسان زیست می کند.

دردنیا آدميت به گونه اي درحالِ لگدمال شدن است كه گويي وجودِ ذاتِ آفريدگارِ ابوالبشر به دست فراموشي سپرده شده است.

كنون اهريمنِ درونِ آدميان بيداراست، و چنان دست و پا مي زند كه گويي خود را همزادِ آدمي مي پندارد. روي سخنم با اهالي قلم است. دوستانِ شاعر، يارانِ نويسنده، روشن انديشانِ بي لبخند، به اطراف خود با چشماني بازتر بنگريد: آيا جوناني را كناردستتان احساس نمي كنيد كه چگونه خط قرمز به دور مردانگيِ خويش مي كشند، تنها براي لحظه اي لذت های زودگذر و واهی ؟ آيا نمي بينيد كه دختران و پسرانِ ما چگونه از مطالعه و روشنفكري فاصله گرفته اند؟ مرداني را نمي بينيد كه مفهوم مردي را به گورِتاريخ سپرده اند؟ زنان و دختراني را نمي بينيد كه معناي شرف را لگدمال کرده اند؟. همه مي بينيم و مي بينند مرگ آدميت را، افسوس كه ما درآينه هاي زنگار گرفته مي خنديم.

در ايران تا به حال هيچ كَس باخود و درخلوت عارفانه ي خود نيانديشيده راه كارهايي كه جامعه مان را از اين منجلاب رهايي بخشد. تعداد بي شماري كه معتقدند افرادي با ايمان و خداپرستند و تاكنون چندين بار پياپي خانه ي خدا را هم زيارت كرده اند، كه ازين ميان تعداد كثيري از مسئولين نيز مستثني نيستند، از همه كودكانه تر مي انديشند.

راستي خانه ي خداكجاست؟

آيا بندگان به ظاهرپاكش كه هركدام چندين بار پاي به درون صحنِ سرايش پاي بنهاده اند مي دانند خانه ي دوست كجاست؟ بعيد مي دانم حتي خدا را بشناسند و تنها براي چشم و هم چشمي راهي كعبه مي شوند.

خانه ي خدا درهمين نزديكي ست، دركنارِ دستتان، اي كساني كه حوصله ي ديدنِ جلوي پايتان را نداريد... خانه ي خدا درهمين حوالي ست. خانه ي خدا درايران است، دراستان هاي غرب و جنوب غربي ايران، درجاي جاي اين كشورِ پهناور، خانه ي خدا درميانِ خاليِ بشقابِ بچه اي يتيم درفلان روستا و يا شهراست كه فقرمادرش را به حراج گذاشته است. خانه ي خدا در خوزستان، لرستان، كردستان، كهكيلويه و بويراحمد، سيستان و بلوچستان، ياسوج، كرمانشاه، آذربايجانان، مركزي، و... مي باشد.

خانه ي خدا درمحله هاي پايينِ تهران است آنجا كه خدايشان را درپستوي خانه نهان كرده اند و هرگز بوي قرآنشان را به نانِ شب نخواهند داد. آري پايتخت، ديار غول هاي سربه فلك كشيده، تهرانِ بزرگ، با هزاران هزار مؤسسه و مراكز فرهنگي آموزشي صدتايه غاز كه تنها براي كسب درآمد زنده اند و به تنها چيزي كه نمي انديشند آموختن فرهنگ و ادب و حكمت به فرزندانِ چشم و گوش بسته ي ايرانيان پاكدامنِ نيك سرشت است، و آنجاست كه اولين الفباي نيرنگ را مي آموزند.

اهالي قلم، برادرانِ انديشمندم، خواهرانِ نيك سرشت امروزه وظيفه يي دشوار برشانه هاتان سنگيني مي كند، نمي دانم آيا وزنش را مي فهميد؟. قلم را پروبال دهيد و بنويسيد درجدالِ با اضمحلالِ هويت، بنويسيد درجدالِ با بي خردي و كوته فكري، بنويسيد براي اعتلاي فرهنگی ناب كه روزگاراني بخوانند چه کرده ایم. رها و آزاد قلم بزنید زیرا رسالت سنگینی بر شانه های اهالی قلم است. به امید روزی که همه آزاد و برابر باشیم، نه چو هابیل و چو قابیل برادر باشیم.                                                      

دلگیرم...

از همه چی که رنگ جنایت و دزدی و خیانت داره. چیزایی که امروزه کم با اونا برخورد نمی کنیم.

دلگیرم...

از آدمایی که عین کبک سر خودشونو کردن زیر برف.

غم و دلگیری زیاده...

بیا ره توشه برداریم...

قدم در راه بی برگشت بگذاریم...

ببینیم آسمان هرکجا آیا همین رنگ است.

هرشب ستاره ای به زمین می کشند و باز ...

این آسمان غم زده غرق ستاره هاست.

من اینجا بس دلم تنگ است و هرسازی که می بینم بد آهنگ است

بیا ره توشه برداریم ...

قدم در راه بی برگشت بگذاریم ...

ببینیم آسمان هر کجا آیا همین رنگ است.

امروزه، یا بهتر بگم تو این زمونه و تو این برهه از زمان فکرم خیلی پراکنده شده و به هر جایی سَرَک میکشه، نه اینکه تو کار دیگران دخالت کنم یا اینکه بخوام به زندگی شخصی کسی وارد بشم. نه نه، نیتم تنها و تنها بیان فرق ها و فقرهاست.

دنبال رشته کلام می گشتم که در جایی دوست گرانقدرم برات رفیعی عزیز با شعرش رشته ی کلام را به بنده سپرد.

مینامبا، بانویی تانزانیایی که ظاهرا یکی از محصولات برده داری ست و دست پرورده ی سرافرازی و سربلندی.

امروزه در قرن ۲۱ چه در ایران و چه در گوشه گوشه ی عالم خاکی کم و بیش با برده داری و برده پروری مدرن مواجه هستیم که اولین لازمه ی این کار باز به مسئله ی مالی و پول بازمی گردد، آری پول.

عده ای اقلیت دارا بر عده ای اکثریت ندار حکم رانند. امروزه نبوده و نیست، ریشه ی تاریخی دارد. تنها کوروش کبیر بود که حتی در فتوحات خویش به دارایی هیچ کس دست یازی هم نمی کرد، ولی او تنها یک نفر بود. کسی منکر ثروتمند شدن نیست، هیچ کس از پول نفرت ندارد چرا که لازمه ی زنده بودن است. به قول پیامبر بزرگ ادب زنده یاد شاملو: ما آدما زندگی نمی کنیم، فقط داریم نفس می کشیم، البته تا روزی که یه کنتور هم واسه نفس کشیدن بسازن -

اون روز زیاد دور نیست، در همین نزدیکی ست، آری، ما تنها نفس می کشیم. من و امثال من مخالف ثروت نیستیم، مخالف تقسیم ناعادلانه ی آن هستیم، مخالف برده داری هستیم، چرا که همه آزاد و برابریم، هیچ کس بر دیگری برتری ندارد حتی حتی حتی آن کس که در مسیر گرداب گرفتار می شود چرا که همگان با یک شکل و از یک محل پای به زندگی گذاشته ایم. شرایط جامعه، فشارهای اقتصادی، کمبودهای اجتماعی و برخی تنگناها باعث بروز فقرو فحشا و دزدی و جنایت و ... می شود. جنایت کار پولدار رها می شود اما آفتابه دزد بی پول به جرم جنایت به دار آویخته خواهد شد. اینست برده پروری در کشورهای قرن ۲۱ جهان هستی.